‘Ik tocht, do bist in man fan it iepenbier ferfier.’
De foorsitter nam mij keurend op. Ik sat foor ’t eerst bij de fergadering. Wij konnen nander niet soa goed. Ik had him froegen at ik de auto parkere kon op ’t terrain fan ’t gebou der’t wij fergaderden. De foorsitter had docht dat ik met de bus waar.
‘Ik hew ’n of-tsjipkaart en ik rais graag met de auto,’ saai ik. ‘Dat is foor de meeste mînsen dreeg foor te stellen. Je binne ’t een of ’t ânder. Ik bin baide. Ik bin sowel ’n man fan de bus as fan de auto. At ’t even kin, gaan ik met ’t openbaar ferfoer of op de fyts. Maar met de femily, of at ’t plak min te beraiken is, gaan ik met ’t of. Dat sait aigenlik best wel wat over hoe’t ik bin.’
‘Hoe bedoelst?’ froeg de foorsitter.
‘Ik bin fleksibel. Ik rij graag sels, maar ik laat mij ok graag rije. Ik hoef niet altyd de baas te speulen, in dut gefal over ’n foertuug. Feerder brúk ik de train en de bus út miljeu-oogpunt wegsien en fyn ik ’t belangrijk dat ’t of d’r blyft. Ik rais graag alleen, maar ik mân ok graag met myn femily of ’n kammeraat op rais gaan. Ik sit trouwens like lief thús.’
