Ik sat in de train na Grunningen. Ik sâg tun ’t rút út. Even foor de stâd satten ’n paar witte rigers in ’t grâs. ’t Waar ’n waaie met kronkelsloatsys, die’t al eeuwen oud waar. Je sâgen de kwelder d’r nag in.
’n Paar hondert meter feerderop worde boud an ’n hele groate útbraiding fan ’t stroomnet. Deun d’rnaast worde ’n ouwe moln restaureerd. ’n Man ston in ’n bakky fan ’n feerraiker foor ’n wyk. Hij sweefde hoog boven ’t landskap in de blauwe wolkelucht.
Ik lâs feerder in ’n krantestik over ’t regeerprogramma. ’t Blykt dat de woorden ‘kultuur’ en ‘Wadden’ niet een keer in ’t regeerprogramma foorkome. Dat is tryst en simboalys. Wat d’r niet is, der hoeve je ’t niet over te hewwen.
Dus kultuur en de Wadden binne fan de aginda? En nou? Nou niks.
Niks? Ni, niks.
Of wij motte in aksy komme. ’t Waddengebied en de kultuur kinne sels niet protestere. Dat motte wij mînsen doen. Wij motte de barrikades op.
Werfoor? Foor meer geld.
Meer geld? Ja, meer geld.
En wat smyt dat op? De boel overeand houwe.
Maar de kultuur en de Wadden motte in ’t hoofd fan de mînsen komme. Der motte je de tiid foor nimme. Dat kinne je niet ôfkope.
Ut ’n train weg na de witte rigers in ’n Waddenlandskap kike is ok kultuur.
Hein Jaap Hilarides
