Efkes gjin stikje fan my hjoed, want ik bin der net. Ik sit nammentlik mei myn oarehelte op it arkje fan Rink van der Velde by de Feanhoop. Sûnder auto en sûnder mobile telefoan. De kast mei poëzy ha we ek yn Ljouwert litten. Skriuwers kinne hjir teplak, as gast fan it Fryske Gea, om yn alle rêst oan in projekt te wurkjen.
Op twa planken steane ferskate boeken, hast allegearre titels dêr’t op it arkje oan wurke is. Meast romans, net safolle gedichten. Samle fersen fan Obe Postma (dy hat hjir nea sitten fansels) en Samle fersen fan Piter Jelles Troelstra (idem dito). Fan Eeltsje Hettinga stiet hjir Akten fan Winter (Steven Sterk, 1998). Hat de earste Dichter fan Fryslân (2017-2019) dêr op it arkje oan wurke? Foaryn stiet © Eeltsje Hettinga, Los Angeles. Yn it fers Petear, op side 46, freget immen:
Wat? It gûlen oft ik dat heard haw fannacht?
Lûden yn de nacht. It giet hjir net perfoarst om lûden dy’t te hearren binne oan it petgat. Wol: wat makket jins holle fan ’e lûden út it tsjuster?
Op de feranda, ûnder de bongeljende krússpinnen en yn it ljocht fan in sitronellakears sjonge ûnsichtbere fûgels, knipperet in Boeing troch de stratosfear op wei nei Vladivostok, hat in kikkert in panykoanfal. Sels haw ik hjir in gedicht betocht, dat hjit fan Feanhoop & Love. Tsjisse Hettema en ik soene in dei op it arkje tegearre wat meitsje. Dat koe net trochgean; yn de wike fan ús ôfspraak wie syn kremaasje. Yn it gedicht komt er dochs op besite en we kuierje troch de nacht fan it arkje nei de see. Myn Goeie-kollega Gabrielle Terpstra skreau hjir resint har In Memoriam foar Hindirk Hannema.
Yva Hokwerda har Dûbeld fjouwerjen (Bornmeer, 2008) stiet ek op ien fan de planken; sy wie hjir yn de simmer fan 2007. It fers Marterjende Midsimmernacht, op side 24/25, skreau se hjir. Sy rjochtet har ek op alderhande lûden. Ynspiraasje komt troch de earen! Blazende kikkerts, en
Letter de lûden as lilke grutkeardels
ronfeljend op dyn iensume sliepkeamersdak.
De earste nacht waarden we om fjouwer oere wekker, net fan daklûden, mar fan in knaagjen ûnder ús, eat mei grutte, lûde foartosken hapt en docht. In stienmurd faaks, tocht it trio fan it Fryske Gea dat moandeitemoarn kaam te kofjedrinken. Se hawwe sjoen om in iepening dêr’t in bist troch ûnder it arkje komme kin. Dêr hawwe se in stien foar lein.
Ut de gasteboeken falt op te meitsjen dat mear skriuwers en dichters it bist hearden. De ien tinkt oan in rôt, de oar seit fan in fret en guon, dy litte har fantasy derop los. Lykas Harmen Bloemhof; hy siet hjir yn 2020, skreau hjir syn boek Petgatten en swarte gatten: ien mei de kosmos (eigen behear, sirka 2020) en mei in koart fers oer itselde (nim ik oan) bist (nim ik oan). Kinst it – o poëzy – ek lêze as in parabel oer ús, dat der wat is dat de mienskip fan ûnderen oanfret – mar sa fier wol ik hjoed net gean. Der efkes út is der efkes út.
Wa bisto?
Hast eltse nacht
Bist oan ‘t klauwen en fretten
Weroan en op wat
Wit ik net.
Om skuorre en
My wekker meitsje.
Soms hâlde.
Makkest wat stikken
Of brekst it arkje ôf
Noch neat te sjen
Mar kettings rammelje
Kinst net behappeWol dreamde ik dat
it Arkje de Petgatten
Yn driuwde.
