Refleksjes fan de Skriuwersarke

“De algen groeie hurd”, seit de man dy’t by It Fryske Gea wurket. Ik sit noch hieltyd yn de skriuwersarke op de Feanhoop. Ien kear yn ’e wike komme de frijwilligers fan It Fryske Gea op besite.
De griene bollen ûnder wetter binne algen, lear ik. Ik wist net hoe’t se hjitten. Se sjogge der sêft út. Troch de dei hinne ûntdek ik in foar my hiel nij libben ûnder wetter, lykas in lytse snoek dy’t der útsjocht as in tûke en like ûnbeweechlik is.
De sinne skynt blykber ek ûnder wetter. Hy ljochtet de algen op. In rivierkreeft genietet fan it sintsje, dwaalt oer de algen oant er dy as in gerdyn iepenet en it toaniel ferlit. In slak driuwt gewoan mar wat. “Ik bin dy slak”, sis ik tsjin myn freon Axl.

Fierderop yn Fryslân ferlit in jonge dichter it libben. Hy lit fan alles efter. Ik stel my foar dat er syn swarte rolkoffer meinimt, dy’t er follet mei fan alles ien: ien fleske wetter, ien Fryske flagge, syn favorite pinne en in opskriuwblok. De reis nei it hjirneimels moat wol dokumintearre wurde. En ien fan syn bondels, om oan ‘e hear te jaan.

Ik rêd in ferdrinkende libelle út it wetter. Tankber stekt er syn poatsjes út nei de stôk dy’t ik foar him yn it wetter lit. Op ‘e tafel drûget er de wjukken en makket er syn kopke skjin, de grutte eagen poetst er oant se wer glimme. Hy nimt de tiid. Ut en troch besiket er om stikjes te fleanen, oant it hielendal sûnder plakken giet. Ik bin ek dy libelle.

De kij sjogge my mei sêfte eagen oan as ik foarby race op myn racefyts. Ik bin lilk. It is soms sa ûnearlik. Wêrom moatte der safolle minsken gean? Guon fan myn jierren, myn maten. Ik seach de bêste geasten fan myn generaasje stikkengean oan fan alles en noch wat. Smoke, drugs, besunigingen op de GGZ, it nijs, medikaasje. As ik op Instagram sjoch, sjoch ik oeral All Eyes On Rafah. It is wichtich om it oaren sjen te litten hoe belangryk oftst dat fynst. Flechtich en mei grutte letters. Skreauwend. Mar wa skreaut der foar de dichters?

Hynders sjogge my mei sêfte eagen oan. Harren makket it net út dat ik lilk bin. Yn stee fan synisme komme der triennen. Myn synisme ferdwynt hielendal sadree’t ik de moanne sjoch. Hy is read en grut en der driuwe twa wolkjes foar lâns, sadat it op in sebraprintmoanne liket. Ik sjoch yn ‘e skimer twa fûgels fjochtsjen. Of miskien hawwe se seks, dat ferskil is somtiden dreech te sjen.

Der kaam noch treast út Drachten, trije leave dichters mei sêfte herten. Ien kaam yn in âlde ein, de oare joech my foar it earst yn myn libben dekafee kofje en de tredde aaide my oer de earm, rekke my soms efkes oan. It ferwaarmet my it hert.
Dat docht it ek, as ik fiif lytse blokfinkjes yn it fûgelhúske sjen mei, no’t de man fan de fûgelwacht delkomt en alle húskes checkt. De barchjeblom oan de efterkant nimt ôfskied mei syn ferwyljende blêden. It hert wurdt my waarm omdat ik hjir in maitiid sjen mei.