Diel dit berjocht

Stekelferken

’t Siet swart fan de slakken. Of beter, brún. ’t Is alderonhurigst.

Wij hewwe ’n nussy pompoenplantsys in ’e folle grônd set. Tun myn prinsipes in hew ik slakkekorrels om de plantsys hine strooid. Maar âns kinst de pompoenplantsys likegoed drekt op de kompostbult gooie. Nou mot ik ok nag sien at de plantsys ’t rêde.

De slakken sitte overal. Se sitte op ’e deuren, op ’e rútten, op ’e stoepen, op ’e blompotten, ônder de túntafel. Se sitte in de pompoenplantsys, in de eerdbaaien, in de boanen, in de byslook, in de saaibêden, in de hosta’s. Se sitte in ’t grâs, op ’t beton, op de planken fan ’t terras.

Ja, wer sitte de slakken op ’t heden niet?

Wat kinne wij d’r teugen doen? Slakkekorrels strooie. Maar neffens mij binne se der al resistint teugen. Slakken soeke. Dat is fechte tun de bierkaai. Skaaltsys met bier delsette. Die blikkys kin je beter sels op drinke. (At je slakken socht hewwe.)

D’r is een remedy, soa hew ik begrepen. Stekelferkens! D’r motte stekelferkens komme. Maar wer hale je soa gau drieëntwintig stekelferkens weg? Een soa’n stekelferkentsy kin die invazy fan slakken nooit an.

Maar at ik ’n stekelferken waar, dan wist ik ’t wel. Ik dronk ’t skaaltsy bier foor de slakken op. En dan loofde ik ’t feerder wel.

Reagearje

Dyn e-mailadres wurdt net publisearre. Ferplichte fjilden binne markearre mei *

Lit in reaksje efter