‘What a weather!’, hoorde ik een sêgen. D’r had krekt ’n alderonhurigste oasboi met onweer weest. Ik docht drekt, dut mot ’n Nederlander weze. En jawis, de man waar sels ’n Fries. Hij weunde in Marsum.
Wij binne op fekânsy in Friesland. Dat is ’t oastlike stikky fan Ost-Friesland in Dútsland. Ik docht dat ’t hele gebied tussen ’t Eems-Dollar-gebied en de Jade-boezem Ost-Friesland hytte. Maar dat is niet soa. D’r is nag ’n Frysland.
Wij waren met de femily in de súppermet. Ons dochter ston te dânsen foor ’n koeling. Soa riek ik met ’n Dútser op leeftyd – ’n Dútse Fries dus – in peteer. Hij saai dat wij ‘búttenlanners’ waren. Ik laai him út dat wij ok út Frysland kwammen, Frysland in Nederland.
‘Ah, Holländer’, saai de man.
De Dútser had ooit met ’n Hollander in de klas sitten. Henk Bos. Henk waar de eerste búttenlanner die’t hij in syn leven sien had. Henk Bos waar ’n boereseun en syn hait Riekele ’n goeie boer. Riekele belde alle dagen met syn femily in Holland, om te fragen wat foor weer at ’t der waar. En at ’t der min weer waar, dan gong Riekele niet ’t lând in om te hooien. En dan gongen de boeren om him hine ok niet ’t lând in. Want Riekele had altyd gelyk. ’t Weer trekt naamlik fan west na oast, fan West-Frysland na Ost-Friesland, sêg maar.
De Hollânse Fries op de kemping had trouwens wel gelyk, wat ’n weer! ‘Katastrofik.’ Soa mâl hadden se ’t hier nag nooit metmaakt. Ok Riekele Bos had de oasboi fan saterdeg niet ankommen sien.
Hein Jaap Hilarides
